Conclusie en afsluiting...

Inmiddels alweer een kleine week op ‘Nederlandse bodem’ – Lees: Nederlandse winter – en tijd voor een kleine terugblik op de afgelopen ‘grote trek’. Het was weer fantastisch en voor mij dit keer een extra uitdaging om naast het maken van de foto’s, voor u de blog bij te houden als smaakmaker voor de lezersreis en het artikel wat in de Promotor gaat verschijnen. Hopelijk heeft u genoten! In maart verschijnt de Promotor waarin Michiel uitgebreid verslag zal gaan doen van ons avontuur in de Karoo en de Wild Coast. Leest u mee?

Zuid Afrika.., wat een land! En dan vooral in possitief opzicht. Natuurlijk is het geen Nederland en dat zal het (Gelukkig…) ook nooit worden. Het was voor mij alweer de zesde keer dat ik dit uitgestrekte land, maar haar indrukwekkende natuur, haar dramatische landschappen en haar fantastische bevolking heb bezocht. Vast en zeker niet de laatste keer…

In november organiseert Promotor een lezersreis naar Zuid Afrika, waar deelnemers onder leiding van Michiel van Kaapstad naar Durban zullen reizen. In de Promotor verschijnt binnenkort meer informatie. De vele ‘offroad’ gravelavonturen die wij hebben gereden, blijven u bespaard, dus dat lucht op: de lezersreis zal u over uitsluitend verharde wegen voeren. En zoals u uit de blog heeft vernomen, bevindt het wegennet in Zuid Afrika zich in een uitstekende staat van onderhoud, een uitzondering daargelaten. U kunt fantastische verharde bergpassen verwachten, en sublieme stuurwegen; maar ook uitgestrekte asfaltwegen waarin u als het ware wordt opgenomen in het fantastische, afwisselende Zuid Afrikaanse landschap.

Als motorrijder, kan ik Zuid Afrika alleen maar aanbevelen. Voor Nederlanders is Zuid Afrika fantastisch: vanwege de rijke en nog tastbare VOC geschiedenis, en dat ruim 70% van de bevolking (niet alleen de blanken!) het Afrikaans spreekt, wat eigenlijk ‘oud Nederlands’ is. En zolang u het Nederlands duidelijk- en rustig uitspreekt, verstaan zij u ook. En gaat het Afrikaans voor u te snel? Vraag dan aan uw gesprekspartner om ‘Stadig te praat’, langzaam te spreken! Voor de rest is Engels de tweede taal. Dus de gemiddelde Nederlander kan zich er uitstekend verstaanbaar maken!

Ik ben na zes keer Zuid Afrika natuurlijk verre van objectief. Excuseert u me. Maar als dat land nu echt zo verschrikkelijk zou zijn geweest, zou ik er dan zes keer teruggekomen zijn? ;) Laat u verrassen. Maar probeer de ‘Nederlandse’ knop uit te zetten en schrijf u onbevangen in voor de Promotor lezersreis. Vergeet uw horloge. Want Afrika heeft alle tijd. Zuid Afrika is het land bij uitstek voor een eerste – onvergetelijke – kennismaking met het Afrikaanse continent. Het heeft een uitstekende infrastructuur en is op veel fronten beter georganiseerd dan mening (zuid-) Europees land. Bovendien… Zuid Afrika is malaria vrij.

U reist van het fantastische mediterrane en hautaine Kaapstad naar het tropische Durban. Een fantastische reis langs de uitgestrekte wijnvelden in de Kaap, en de fantastische stranden langs Zuid Afrika’s Wild Coast. Wat een avontuur! Het land heeft bovendien een fantastische keuken door zowel Westerse, Afrikaanse, Maleisische als Indische invloeden. Proef de Bobotie en de Melktert in Kaapstad, een heerlijke Kudu- of Struisvogelsteak in de Karoo of de Bunny Chow, Keizersgarnalen en Indisch-Afrikaanse curries in Durban. Relax en neem nu na aankomst in het hotel niet zo’n belabberde ‘Heineken Import’ maar kies voor een heerlijke Zuid Afrikaanse Castle Lager of een Namibische Windhoek Draft. Gaat u mee?

The Lion Roars Tonight!

Als we ’s ochtends in Nottingham Road onze motoren na een goed ontbijt willen bepakken, worden we aangenaam verrast: 3 weken stof, modder, insecten en pofadderbloed, zweet en tranen zijn verdwenen! Als extra service zijn alle drie de motoren grondig schoongemaakt. Dit in schril contrast met hun drie berijders…

Voor het eerst in 3 weken tijd lijken ook de weersvoorspellingen in ons nadeel: er wordt flink wat regen verwacht; vooral in de Dakensbergen op de grens met het koninkrijk Lesotho en Zuid Afrika, precies de regio waar we vandaag naar toe gaan. Vanaf de ontbijttafel op het terras zien we langzamer hand hoe de contouren van de Drakensbergen, ver weg aan de horizon, langzaam worden opgeslokt door een dreigende grijze sluier; alsof een gigantische draak zijn addergebroed met zijn vleugels aan het zicht wil ontnemen.

Nuja… wa’s nu een dagje regen op drie (voor mij inmiddels vier…) weken zon, zon, zon en zon? Eventjes afgezien van dat ene buitje die we in de Karoo als verkoeling hebben mogen ervaren? Anyway, de regenpakken krijgen vandaag een wat meer prominente – lees: beter bereikbare – plek in de Motorradical koffers en we gaan op pad voor de laatste etappe van onze Grote Trek: Witieshoek Mountain Lodge in de Drakensbergen.

En wéér hebben we geluk: een blauwe vlek aan de horizon breekt steeds verder open en halverwege de ochtend straalt de kopperen ploert ons vanuit een strakblauwe lucht tegemoet. En wéér ondergaat het landschap een dramatische verandering, wijzigen de coulissen waarin we ons als nietige spelers wanen. De majestueuze toppen van de Drakensbergen rijken tot bijna 3.500 meter hoogte en zijn daarmee het hoogste gebergte in Zuid Afrika. In de taal van de Zulu’s heet de bergketen uKhahlamba, wat "barrière van speren" betekent. De Drakensbergen lopen grofweg vanaf Lesotho via Swaziland naar het noorden, waar ze vlak bij de grens met Zimbabwe en Botswana overgaan in de Soutpansbergen. Het deel rond Lesotho is aangewezen als UNESCO Wereld Erfgoed en staat onder offroad rijders vooral bekend om de beruchte onverharde Sani-Pass, één van de gevaarlijkste wegen ter Wereld.  

Onze reis gaat via de uitstekende asfaltwegen naar de Noordelijke Drakensbergen op de grens met Lesotho, met onder anderen Mont-aux-Sorces (in de volksmond ‘Mount Exhaust’ (3.200m)vanwege de gelijkenis van een cruiseschip met schoorsteentoren), en Het Amfitheater. Het Amfitheater is een 8 km lange halvemaan geflankeerd door twee toppen, de Sentinel (3.165 m) en de Eastern Butress (3.047m). Wij overnachten aan de voet van de Sentinel, op 2.200 meter hoogte in het Witieshoek Mountain Lodge waar we in de avond owe Bruce, eigenaar van www.motorradical.co.za, en zijn maten Jason en Diete van de verhoogte motorrijvaardigheid organisatie ADA (www.adasa.co.za) ontmoeten. Zij zijn eveneens per motor naar Witieshoek gekomen.

Als we via het ietwat Indisch klinkende Phuthaditjhaba de weg richting Sentinel Peak oprijden worden we andermaal getrakteerd op een fantastische stuurweg en dito panorama’s. We gaan lopend de Sentinel op; en even voel ik me de Lionking, staande op een rotsrand op ruim 2.500 meter hoogte: de hike op pad naar de top van Sentinel Peak moet helaas worden afgebroken: Ook in Zuid Afrika kan het weer op ruim 2.000 meter hoogte plotseling omslaan en de volgende dag is het mistig en slechts 11 graden Celsius… Alsof de Draak op de Drakensbergen onze bedroefdheid voelt dat we morgen weer naar het koude kikkerlandje Nederland terug moeten keren

 

 

Van Flagstaff naar Nottingham Road en een onverwachte ontdekking

‘s Avonds ontsteekt William de Braai op Mboyti voor een heerlijke Zuid Afrikaanse BBQ. Het is onze laatste avond aan de Wild Coast en dat maakt ons een beetje verdrietig. Waar de meeste toeristen voor Kaap de Goede Hoop, Kaapstad, de Tuinroute en het Krüger reservaat kiezen, is Zuid Afrika’s Wild Coast een onontdekt juweel ingelegd in de smaragdgroene heuvels van de Transkei. Wat hebben we hier genoten, van de mensen, de natuur, het landschap en de fantastische wegen.

We ontbijten samen met William en praten over hoe Mboyti tot stand is gekomen. Dankzij het ressort, heeft het aangrenzende dorp beschikking gekregen over elektriciteit, is er een schooltje gesticht en zelfs een medische hulppost ingericht. Lokale inwoners die op Mboyti werken, worden intern opgeleid. Toch heeft ook dit succesverhaal een zwart randje. Met neergeslagen ogen verteld de anders zo open en enthousiaste William dat hij de afgelopen jaren 10 (!) medewerkers aan HIV heeft verloren. Jonge mensen, die het horecavak goed onder de knie hadden dankzij de opleiding op Mboyti, en vaak een gezin met (jonge) kinderen achter laten. Ons uitgelaten gevoel maakt even plaats voor een moment van diepe stilte…

We nemen afscheid van Mboyti en rijden het laatste stukje gravel van deze reis. We bezoeken een fantastisch uitzicht aan de rand van een diepe kloof, die het grootste aaneengesloten inheemse regenwoud van Zuid Afrika huisvest. Spoedig daarna, doorkruisen we de grootste theeplantages op het zuidelijke halfrond. We draaien de fantastische R61 weer op en ondanks het feit dat het een werkdag is, hebben we de R61 vrijwel voor onszelf. We rijden door Flagstaff en ik kan het niet laten om ff op Facebook in te checken en mijn Amerikaanse motormaatje Trey – tourguide voor Route 66 reizen – de ogen uit te steken… Die R61 is écht honderd maal mooier die toch wat overgewaardeerde R66 in de States.

In Kokstad worden de motoren weer afgetankt en we verlaten de Transkei. Via de R517 rijden we de provincie Kwazulu Natal binnen en het landschap veranderd andermaal: we rijden door het voorgebergte van de bekende Drakensbergen maar het landschap kan met gemak wedijveren met de Grand Canyon of de Gorges du Verdun. Als we via de R103 Howick uitrijden, zie ik ineens een onverwacht bordje die een bezienswaardigheid aanduidt: ‘Nelson Mandela Capture Site’. Michiel heeft ‘m ook gezien en we besluiten deze onverwachte ontdekking nader te onderzoeken. De plek, circa 10 km na Howick midden in de Midlands, blijkt de locatie te zijn waar Nelson Mandela in 1962 is opgepakt. Er wordt (ook hier) druk gebouwd aan een nieuw museum die eind 2015 gereed moet zijn. Als we het tijdelijke museum bezoeken, concluderen we dat dit museum het verhaal van Nelson Mandela vele malen beter verteld dan het museum in Quno. Dit doet recht aan Nelson en de strijd die hij heeft gestreden; zonder ook de negatieve kanten van zijn presidentschap uit het oog te verliezen: zo zouden veel directe medewerkers misbruik hebben gemaakt van Nelson zijn onbegrensde vertrouwen in de medemens.  

Als we in Nottingham Road aankomen, trakteren we ons op een verfrissing bij het oudste hotel in Kwazulu Natal, het Nottingham Road Hotel. Wederom een plek waar motorrijders graag geziene gasten zijn. Vlak daarna bereiken we onze accommodatie, Waterford Manson.

Gastvrij worden we ontvangen door Liza en Tony Stemde het verlaten van de fantastische Wild Coast ons droevig, de onverwachte ontdekkingen in de mooie Midlands van Kwazulu Natal hebben veel goed gemaakt. Morgen naar de Drakensbergen!

De laatste twee blogs uit deze serie volgen zaterdag, als ik weer terug ben in het koude kikkerlandje Nederland.... Brrr...