Van Flagstaff naar Nottingham Road en een onverwachte ontdekking

‘s Avonds ontsteekt William de Braai op Mboyti voor een heerlijke Zuid Afrikaanse BBQ. Het is onze laatste avond aan de Wild Coast en dat maakt ons een beetje verdrietig. Waar de meeste toeristen voor Kaap de Goede Hoop, Kaapstad, de Tuinroute en het Krüger reservaat kiezen, is Zuid Afrika’s Wild Coast een onontdekt juweel ingelegd in de smaragdgroene heuvels van de Transkei. Wat hebben we hier genoten, van de mensen, de natuur, het landschap en de fantastische wegen.

We ontbijten samen met William en praten over hoe Mboyti tot stand is gekomen. Dankzij het ressort, heeft het aangrenzende dorp beschikking gekregen over elektriciteit, is er een schooltje gesticht en zelfs een medische hulppost ingericht. Lokale inwoners die op Mboyti werken, worden intern opgeleid. Toch heeft ook dit succesverhaal een zwart randje. Met neergeslagen ogen verteld de anders zo open en enthousiaste William dat hij de afgelopen jaren 10 (!) medewerkers aan HIV heeft verloren. Jonge mensen, die het horecavak goed onder de knie hadden dankzij de opleiding op Mboyti, en vaak een gezin met (jonge) kinderen achter laten. Ons uitgelaten gevoel maakt even plaats voor een moment van diepe stilte…

We nemen afscheid van Mboyti en rijden het laatste stukje gravel van deze reis. We bezoeken een fantastisch uitzicht aan de rand van een diepe kloof, die het grootste aaneengesloten inheemse regenwoud van Zuid Afrika huisvest. Spoedig daarna, doorkruisen we de grootste theeplantages op het zuidelijke halfrond. We draaien de fantastische R61 weer op en ondanks het feit dat het een werkdag is, hebben we de R61 vrijwel voor onszelf. We rijden door Flagstaff en ik kan het niet laten om ff op Facebook in te checken en mijn Amerikaanse motormaatje Trey – tourguide voor Route 66 reizen – de ogen uit te steken… Die R61 is écht honderd maal mooier die toch wat overgewaardeerde R66 in de States.

In Kokstad worden de motoren weer afgetankt en we verlaten de Transkei. Via de R517 rijden we de provincie Kwazulu Natal binnen en het landschap veranderd andermaal: we rijden door het voorgebergte van de bekende Drakensbergen maar het landschap kan met gemak wedijveren met de Grand Canyon of de Gorges du Verdun. Als we via de R103 Howick uitrijden, zie ik ineens een onverwacht bordje die een bezienswaardigheid aanduidt: ‘Nelson Mandela Capture Site’. Michiel heeft ‘m ook gezien en we besluiten deze onverwachte ontdekking nader te onderzoeken. De plek, circa 10 km na Howick midden in de Midlands, blijkt de locatie te zijn waar Nelson Mandela in 1962 is opgepakt. Er wordt (ook hier) druk gebouwd aan een nieuw museum die eind 2015 gereed moet zijn. Als we het tijdelijke museum bezoeken, concluderen we dat dit museum het verhaal van Nelson Mandela vele malen beter verteld dan het museum in Quno. Dit doet recht aan Nelson en de strijd die hij heeft gestreden; zonder ook de negatieve kanten van zijn presidentschap uit het oog te verliezen: zo zouden veel directe medewerkers misbruik hebben gemaakt van Nelson zijn onbegrensde vertrouwen in de medemens.  

Als we in Nottingham Road aankomen, trakteren we ons op een verfrissing bij het oudste hotel in Kwazulu Natal, het Nottingham Road Hotel. Wederom een plek waar motorrijders graag geziene gasten zijn. Vlak daarna bereiken we onze accommodatie, Waterford Manson.

Gastvrij worden we ontvangen door Liza en Tony Stemde het verlaten van de fantastische Wild Coast ons droevig, de onverwachte ontdekkingen in de mooie Midlands van Kwazulu Natal hebben veel goed gemaakt. Morgen naar de Drakensbergen!

De laatste twee blogs uit deze serie volgen zaterdag, als ik weer terug ben in het koude kikkerlandje Nederland.... Brrr...