Als we ’s ochtends in Nottingham Road onze motoren na een
goed ontbijt willen bepakken, worden we aangenaam verrast: 3 weken stof,
modder, insecten en pofadderbloed, zweet en tranen zijn verdwenen! Als extra
service zijn alle drie de motoren grondig schoongemaakt. Dit in schril contrast
met hun drie berijders…
Voor het eerst in 3 weken tijd lijken ook de
weersvoorspellingen in ons nadeel: er wordt flink wat regen verwacht; vooral in
de Dakensbergen op de grens met het koninkrijk Lesotho en Zuid Afrika, precies
de regio waar we vandaag naar toe gaan. Vanaf de ontbijttafel op het terras
zien we langzamer hand hoe de contouren van de Drakensbergen, ver weg aan de
horizon, langzaam worden opgeslokt door een dreigende grijze sluier; alsof een
gigantische draak zijn addergebroed met zijn vleugels aan het zicht wil
ontnemen.
Nuja… wa’s nu een dagje regen op drie (voor mij inmiddels
vier…) weken zon, zon, zon en zon? Eventjes afgezien van dat ene buitje die we
in de Karoo als verkoeling hebben mogen ervaren? Anyway, de regenpakken krijgen
vandaag een wat meer prominente – lees: beter bereikbare – plek in de
Motorradical koffers en we gaan op pad voor de laatste etappe van onze Grote
Trek: Witieshoek Mountain Lodge in de Drakensbergen.
En wéér hebben we geluk: een blauwe vlek aan de horizon
breekt steeds verder open en halverwege de ochtend straalt de kopperen ploert
ons vanuit een strakblauwe lucht tegemoet. En wéér ondergaat het landschap een
dramatische verandering, wijzigen de coulissen waarin we ons als nietige
spelers wanen. De majestueuze toppen van de Drakensbergen rijken tot bijna
3.500 meter hoogte en zijn daarmee het hoogste gebergte in Zuid Afrika. In de
taal van de Zulu’s heet de bergketen uKhahlamba, wat "barrière van
speren" betekent. De Drakensbergen lopen grofweg vanaf Lesotho via
Swaziland naar het noorden, waar ze vlak bij de grens met Zimbabwe en Botswana
overgaan in de Soutpansbergen. Het deel rond Lesotho is aangewezen als UNESCO
Wereld Erfgoed en staat onder offroad rijders vooral bekend om de beruchte
onverharde Sani-Pass, één van de gevaarlijkste wegen ter Wereld.
Onze reis gaat via de uitstekende asfaltwegen naar de
Noordelijke Drakensbergen op de grens met Lesotho, met onder anderen
Mont-aux-Sorces (in de volksmond ‘Mount Exhaust’ (3.200m)vanwege de gelijkenis
van een cruiseschip met schoorsteentoren), en Het Amfitheater. Het Amfitheater
is een 8 km lange halvemaan geflankeerd door twee toppen, de Sentinel (3.165 m)
en de Eastern Butress (3.047m). Wij overnachten aan de voet van de Sentinel, op
2.200 meter hoogte in het Witieshoek Mountain Lodge waar we in de avond owe
Bruce, eigenaar van www.motorradical.co.za, en zijn maten Jason en Diete van de
verhoogte motorrijvaardigheid organisatie ADA (www.adasa.co.za) ontmoeten. Zij
zijn eveneens per motor naar Witieshoek gekomen.
Als we via het ietwat Indisch klinkende Phuthaditjhaba de
weg richting Sentinel Peak oprijden worden we andermaal getrakteerd op een
fantastische stuurweg en dito panorama’s. We gaan lopend de Sentinel op; en
even voel ik me de Lionking, staande op een rotsrand op ruim 2.500 meter
hoogte: de hike op pad naar de top van Sentinel Peak moet helaas worden
afgebroken: Ook in Zuid Afrika kan het weer op ruim 2.000 meter hoogte
plotseling omslaan en de volgende dag is het mistig en slechts 11 graden
Celsius… Alsof de Draak op de Drakensbergen onze bedroefdheid voelt dat we
morgen weer naar het koude kikkerlandje Nederland terug moeten keren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten