Een bezoek aan Zuid Afrika zonder een bezoek aan één van de
vele Township zou dit land tekort doen. Inmiddels is er echter ook in de
Townships het een en ander veranderd. Natuurlijk zie je nog steeds Townships
met schamele huisjes van golfblik, plastic zeil en spaanplaat; maar in
toenemende mate worden er – grootschalige – projecten opgezet die de bewoners
van de armste gedeelten van dit land voorzien in een eenvoudig stenen huisje;
voorzien van elektriciteit en stromend water. Al dan niet door de overheid, of
een private organisatie opgezet.
De mensen zijn erg vriendelijk; ook al bestaat de
rassenscheiding, zo verfoeilijkt tijdens het apartheidsregime, nog steeds in de
Townships. Mensen van de meest eenvoudige afkomst – vaak afstammelingen van de
oorspronkelijke stammen – wonen armoedig; terwijl kleurlingen inmiddels zijn
opgeklommen naar wijken met mooie, eenvoudige stenen huizen, voorzien van een
groene tuin en brede, verharde straten. Indrukwekkend is het bezoek aan het
kerkhof. Een uitgestrekte dodenakker die duidelijk maakt, dat HIV en AIDS in de
Townships nog steeds rond woekeren. Naar schatting zijn 3 op de 5 inwoners van
de Townships met HIV besmet; het overlijden aan HIV of AIDS is een taboe en
wordt niet vermeld in het overlijdensregister. Je overlijdt aan een ziekte,
maar die mag niet de naam AIDS dragen. Het is droevig om te moeten stellen dat
zelfs de president – Jacob Zuma – stelt dat je je na gemeenschap met een met
HIV besmette partner maar eventjes gronding met shampoo moet wassen…
We rijden Graaff Reinet uit richting Nieu (inderdaad, zonder
W) Bethesda. Het rommelt, en boven de bergen zien we de bliksem inslaan. De
hittegolf is definitief voorbij; en voor de eerste keer tijdens deze reis
moeten we regenkleding aantrekken. Dreigende luchten begeleiden ons en zijn een
surrealistisch decor voor ons, als motorrijders, en het prachtige landschap van
de Karoo. De weg naar Nieu Bethesda is prachtig. Als het asfalt wederom plaats
maakt voor gravel, geniet ik van het speelse karakter van de F800 Adventure en
het gemak waarmee de BMW over de gravelpaden danst.
We stoppen bij een locale brouwerij voor een propere lunch
en uiteraard om het lokale bier te proeven. De goudkleurige Ale smaakt naar
meer, maar na 2 slokjes geven mijn ingewanden aan dat ik beter niet de Dark
Roast kan opdrinken. Michiel en Johan doen dit wel… De avond daarop wordt het
toilet voor hen een dankbare metgezel. Soms is het goed om op je instinct af te
gaan! Nieu Bethesda is een soort van kunstenaarskolonie. Je moet er van houden;
bijzonder is het wel. Het dorpje staat bekend om het ‘Uilenhuis’, van ‘Mevrouw
Helen’. Helen Martins, getekend door een zwaar leven. In 1974 pleegde ze
zelfmoord door zoutzuur te drinken. Een verschrikkelijke gedachte. Hoe diep
moeten de littekens in je ziel zijn om zo’n dramatisch besluit te nemen? Haar
huis en tuin staan vol met kunst; beelden die blijk geven van gemartelde ziel.
We maken foto’s, maar zowel Michiel als ik blijven niet lang binnen. Er heerst
een donkere, ongemakkelijke sfeer in het huis. Alsof de geest van Mevrouw Helen
er nog steeds rondwaard… Het boek ‘De weg naar Mekka’ is losjes gebaseerd op
het levensverhaal van Mevrouw Helen. Ik weet niet of ik het wel wil lezen…
We rijden Nieu Bethesda uit om na een kleine 10 kilometer,
wederom over prachtige, kronkelende gravelwegen, uit te komen bij de Ganora
Guestfarm. We worden hartelijk door JP en Hester ontvangen en als we na het
bezoek aan de uitgebreide boerderij – prachtig groen gelegen – en een
fantastisch diner naar onze accommodatie op het erf lopen, genieten we van een
fantastische, heldere sterrenlucht zoals je die alleen in Afrika kunt zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten