Vroeg in de middag komen we aan bij de uitgestrekte
boerenplaas (boerderij) van Anne en Dave Bowker, Low Lands countryhouse &
manor (http://www.lowlandscountryhouse.co.za/
). Grappig om als Nederlander en muziekliefhebber ‘uit de lage landen’ circa
10.000 kilometer van huis gastvrij te worden ontvangen op de boerderij die de
naam van mijn favoriete muziekevenement draagt! Het onthaal is dan ook weer
écht gezellig en trots vertellen Dave en Anne over hun boerderij, de 3.000
schapen, de 4.000 hectare en de uitgebreide pecan- en walnoot boomgaarden. Als
Michiel verteld dat ik voor het ontbijt graag gebak lust, grijpt Anne direct
haar kans: “Vanavond krijgen jullie huisgebakken pecannotentaart als toetje!”.
Verdikkeme, mijn dag is nu al goed ;)
Dave nodigt ons uit om in de namiddag per 4x4 ‘bakkie’ (Zuid
Afrikaans voor een pick up truck) de uitgebreide landerijen van de boerderij te
verkennen. Als Anne verneemt, dat we ook graag naar het opvangcentrum voor
Afrikaanse katten willen gaan (http://www.karoocats.org)
en (http://www.predatours.co.za/ ),
biedt Dave aan om de ronde over de farm te doen, en vervolgens door te rijden
naar het opvangcentrum. Als we rond vier uur in de middag wegrijden van
gastenhuis, breekt de pleuris uit: een onweer zoals ik nog nooit eerder heb
meegemaakt. We schuilen kort bij het hoofdgebouw – een prachtige, authentieke
en gave Victoriaanse Karoo Farm met uitgestrekte veranda’s) en rijden via een uitgestrekt netwerk van
onverharde paden langs de Visrivier, die er voor heeft gezorgd dat dit gebied
enorm vruchtbaar is.
Als we de boerderij verlaten richting het kattenopvangcentrum,
zijn we maar wat blij met Dave’s aanbod om ons te brengen… De afstand blijkt
toch verder dan voorzien en de gravelpaden waarop we de dag ervoor zoveel
plezier hadden, veranderen in verradelijke modderstromen waarin de eventuele
gaten en ‘slaggaten’ niet ziet aankomen. De sterke Mitsubishi drukt echter
onverstoorbaar door en zo plotseling als het onweer opkwam, breekt de zon weer
door. Onderweg zien we prachtige vergezichten; bavianen en ‘blauw-aapies’
steken voor ons de weg over, of zitten in de bloeiende Agave’s nectar te
snoepen.
Na ongeveer een half uur rijden bereiken we het
opvangcentrum. Marion en Richard Holmes wachten ons al op en we zijn, vertraagd
door het noodweer, net bijtijds om het voederen bij te wonen. Marion en Richard
hebben zich volledig toegelegd op opvang, en een fokprogramma van de ‘vergeten’
katten van de Karoo. Iedereen kent de leeuw, luipaard of cheetah, maar de
‘kleine’ katten zoals de Caracal (lijkt op de Eurpese Lynx), de Cerval, de
wilde Afrikaanse kat (vergelijkbaar met Mitzi thuis) en vooral de ontzettend
zeldzame zwartvoetkat (Felis nigripes voor de kenners) heeft hun
aandacht. Ik wordt in de gelegenheid gesteld om mooie foto’s te maken, helaas
is de Zwartvoetkat erg schuw en laat zich slechts in een glimp zien. Een
opgezet exemplaar in het bezoekerscentrum, laat de werkelijke afmetingen zien.
De Zwartvoetkat is de kleinste inheemse kat
in Afrika; ongeveer de helft (!) kleiner als een normale huiskat. Er loopt een
programma om deze meest bedreigde kat van Africa in gevangenschap te fokken,
maar het gaat erg moeilijk. Door de hittegolf van de afgelopen week, hebben
Marion en Richard twee kittens uit een nestje van 3 verloren, wat een enorme
terugslag voor het programma is geweest. We nemen afscheid van een buitengewoon
mooi stel mensen, die iedere hulp en support kunnen gebruiken bij hun
programma. En die website… die noem ik met plezier nog een keer: http://www.predatours.co.za. We sluiten af met een heerlijk diner die liefdevol is bereid door
Anne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten