JP, de goedlachse eigenaar van Gonara Guest Farm, laat ons
niet vertrekken zonder dat hij mijn lengte heeft opgemeten. Op één medelander
na, blijk ik de langste gast te zijn die op de Gonara Guestfarm heeft
overnacht. Nauwkeurig wordt er boven de deurpost een streepje toegevoegd.
We bezoeken voordat we richting Cradock rijden, een
historische site met eeuwenoude rotstekeningen van de San People, die overal in
Zuidelijk Afrika hun sporen hebben nagelaten. De toplaag van het sediment
bestaat hier uit keihard vulkanisch gesteente, waaronder zachtere sedimentlagen
door erosie zijn weggesleten. Onder deze overhangende kliffen vonden de San
People een veilig toevluchtoord en beschutting tegen de elementen. We dansen
met de motoren dus letterlijk op een vulkaan!
Het is warm – veel warmer dan de 16 graden in de regenbuien
van gisteren – dus snel zadelen we de motoren weer op voor een rit richting de
volgende guestfarm, Low Lands bij Cradock.
Johan heeft een fantastische route uitgezet, die voor bijna
het gehele deel over de gravelwegen van de Karoo gaan. Zowel Michiel als ik
zijn verbaasd over het gemak waarmee Johan z’n dikke Triumph Thunderbird over
de gravelpistes blaast. Tijdens een korte pauze tikt Johan de vette Cruiser
trots op z’n volumineuze tank: “Triumph, jou ou doring! Seil behoorlijk oor
hierdie lekkere Karoo gruis paaie!!” kakelt onze gids en metgezel kort daarna
mobiel de ether in.
We doorwaden diverse riviertjes via zogenaamde ‘driften’,
voorzien van betonelementen waardoor de rijbaan niet kan worden weggespoeld. De
tractiecontrole en ABS van de BMW worden andermaal uitgeschakeld om vol van de
heerlijke bochtige ‘gruis paaie’ te genieten. Collega Michiel bedenkt dat het
voor de plaatjes wel leuk is als ik met BMW en al een droge rivierbedding in
zou rijden. Verdikkeme, wie is nu de fotograaf!? Betaalt de ANWB gevarengeld
als ik door een plots opkomende zoetwater tsunami met BMW en al, wanhopig
vastklampend aan de degelijke Motorradical koffers, wordt weggespoeld richting
de Indische Oceaan? De zondvloed blijft uit en met verleende krachten vinden de
nopjes van de BMW spoedig weer grip op het ‘gruispad’.
Wat kan dit toch lekker rijden zijn; de Matis banden van de
BMW grijpen gretig in het losse gravel en laten woeste stofwolken na. Als we de
bordjes naar Low Lands Guestfarm ontwaren, blijkt de oprijlaan ff iets langer
te zijn dan bij de gemiddelde Nederlandse boerderij, een kilometertje of 15...
Ach, wat zou het. We rijden toch al zo lekker dus die lunch met Vetkoek,
Koeksisters en Mrs Balls Chutney kan ook nog wel eventjes iets langer wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten